OVER THE RAINBOW czyli o tęczy inaczej

Muszę się podzielić pewną refleksją. Bardzo smutną. Otóż  jakiś czas temu dołączyłam do facebookowej grupy dla rodziców nastolatków. Zostałam przyjęta przez administratora. Skąd taki pomysł? Narodził się zupełnie spontanicznie. Zaintrygowała mnie nazwa i temat. Jako że od dwóch lat mam codzienny kontakt z nastolatkami z racji wykonywanej pracy. Byłam ciekawa, z jakimi problemami borykają się rodzice rówieśników "moich" dzieci. Ciekawa ich poglądów, codziennych kłopotów, świata, w jakim żyją... Bez wartościowania, oceniania, osądzania kogokolwiek. Nie odzywałam się zresztą. Pewnego pięknego dnia jednak coś mnie podkusiło, żeby tam wrzucić anegdotkę z życia wziętą dotyczącą właśnie nastolatków. Zupełnie niewinną, neutralną, nikogo nie obrażającą i nie mającą nic wspólnego z Kościołem. I zaczęło się... Fala hejtu, jaką zostałam dosłownie zalana, przekroczyła moje najśmielsze oczekiwania. Zostałam nazwana "funkcjonariuszką KK", "członkiem mafii", "obrońcą pedofilów", "indoktrynatorem". Trzeba przyznać, że było też sporo osób, które stanęły w mojej obronie. Właściwie nie tyle mojej, co obronie zdrowego rozsądku, wzajemnego szacunku i kultury osobistej. Chwała im za to. Dodajmy, że nie wszystkie z tych osób są wierzące.
Podobno żyjemy w państwie demokratycznym. Podobno tolerujemy wszystkich bez względu na rasę, narodowość, kolor skóry, religię, orientację seksualną, światopogląd, kulturę, bez względu na to, czy ktoś jest weganinem, czy bezglutenowcem, czy lubi koty, psy, czy jednorożce, czy wierzy w Boga, czy w jakąś bliżej nieokreśloną energię kierującą kosmosem...

Podobno.
Finał tej sprawy jest jeszcze bardziej gorzki. W tej grupie mnie zablokowano. OK. Płakać na pewno nie będę. Nie dziwi mnie już jednak, skąd się bierze dystans czy wręcz niechęć nastolatków, z którymi na co dzień mam kontakt, do Pana Boga i Kościoła. To są często wspaniali, mądrzy i wrażliwi młodzi ludzie. Szkoda ich. Bardzo.

Podobnie jest w wielu innych grupach. W jednej z amatorskich grup pisarskich po wstawieniu swojego wiersza inspirowanego Ewangelią przeczytałam komentarz następującej treści: „A kiedy PANI wstawi jakieś erotyki?”. Nie dalej jak wczoraj w grupie dla nauczycieli pewna pani skierowała do mnie – bo śmiałam się odezwać i znowu dotyczyło to czegoś zupełnie nie związanego ani z Kościołem, ani z religią, ani z aktualną sytuacją społeczno – polityczną - następujące słowa (pisownia oryginalna): „ Czy nie powinna pani byc w kole oazy, albo ordo luris, czy u rydzyka albo innego jedraszewskiego a najlepiej w salce przy kosciele zamiast w tej grupie? Apeluję o przyzwoitość - kosciol niech trzyma sie jak najdalej od szkoły, bo wprowadza w niej niesprawiedliwosc i zlo dla dzieci i zle wplywa i na nauczycieli i rodzicow.”

Po drugiej stronie „barykady” – tam, gdzie są gorliwi obrońcy Kościoła i tak zwanych wartości chrześcijańskich – doświadczam zniesmaczenia, bo na przykład w swoich wspomnieniach z ewangelizacji na Pol’and’Rock Festival ŚMIAŁAM wspomnieć o swoim trwającym ledwie minutę spotkaniu z Adamem Bodnarem, Rzecznikiem Praw Obywatelskich. I tylko tyle zapamiętali z całego tekstu, który opowiadał o czymś zupełnie innym…

Czasem chce mi się krzyczeć: „Ludzie! Ogarnijcie się! Zacznijcie myśleć! Przestańcie etykietować, definiować, sortować”. Właśnie: sortować. Przecież doskonale wiemy, czym się kończyło sortowanie ludzi w przeszłości. Inicjatorzy takich działań też chcieli dobrze, wierzyli w to, co robią, stawali w obronie czegoś, co potem zamieniło się w popiół.

Żeby było jasne: nie jestem i nie będę ani „narodowcem”, ani „tęczowcem”. Choć swoją drogą szkoda mi tęczy, tego malarskiego cuda, jakie nam, ludziom, podarował największy Artysta, żeby po raz kolejny wyznać nam miłość. Przejawu Jego piękna. Znaku przymierza Boga z człowiekiem. Cóż, trudno. Widząc tęczę, zawsze będę miała skojarzenia biblijne.

Po czyjej jestem więc stronie? Po stronie Chrystusa, który przyszedł „szukać i ocalić to, co zginęło” (por. Mt 18, 11). I szukał: uczonych w Piśmie, biednych, niewykształconych rybaków, celników, prostytutek, skazańców, trędowatych, a nawet żołnierzy rzymskich oraz kobiet i dzieci, które w tamtej rzeczywistości nic nie znaczyły… Wszystkich. I to mnie w moim Bogu zachwyca, bo sama jestem przez Niego odnaleziona, nazwana po imieniu, wydobyta z egzystencjalnej pustki. I dlatego mam zaufanie do Kościoła – wspólnoty, którą nam pozostawił.