Mówienie prozą…
CZAS
NIEOKREŚLONY. ZAPISKI PANDEMICZNE.
ODSŁONA DWUDZIESTA DZIEWIĄTA. ALL THAT JAZZ.
Dawno,
dawno temu, w prehistorycznych latach 90. jako licealistka dostałam się do pewnego
stowarzyszenia pomagającego uzdolnionym dzieciom i młodzieży. Jednego z
najbardziej znanych w Polsce. Prowadzącego szeroką działalność służącą
rozwojowi wybijających się w jakiejś dziedzinie uczniów. Stowarzyszenie istnieje
do dziś, działa prężnie, wspiera młodych ludzi, i bardzo dobrze. Mnie
oczywiście zakwalifikowano do grupy humanistów. Zaczął się dla mnie cudowny
czas rozwoju, nowych przyjaźni, a nawet mojej wielkiej, burzliwej, maturalnej
miłości... Stypendystką tego stowarzyszenia czuję się nadal. Nie zmienił tego
ani czas, ani odległość, ani moje bycie siostrą zakonną. Ta instytucja (niezbyt
ładne słowo, ale nie mogę teraz znaleźć innego) zawsze kojarzyła mi się z
przestrzenią twórczej wolności, radością bycia wśród pozytywnych
"świrów" z pasją, możliwością konstruktywnej wymiany poglądów, po
prostu: z byciem sobą. To był mój drugi dom, miejsce, w którym zawsze czułam
się bezpiecznie. Kiedy więc trafiłam na Facebooku na grupę absolwentów tej
zacnej organizacji, ucieszyłam się niezmiernie. Poczułam się tu u siebie.
Chętnie czytałam o inicjatywach, pomysłach i osiągnięciach moich – z reguły już
młodszych – kolegów i koleżanek, choć nie na wszystkim się znam. Z całego serca
podziwiałam ich talenty i kreatywność. Sama również chciałam się dzielić tym,
co robię: swoją teatralną i literacką pasją, pracą z młodzieżą, no i pisaniem. Wydawało mi się, że jestem w życzliwym gronie dynamicznych
szaleńców, którzy nie usiedzą spokojnie na miejscu i chcą zmieniać świat, nawet
w czasie światowej kwarantanny. Publikowałam więc fragmenty swojego blogu
"Zakonnica bez przebrania", bo po prostu staram się tam pokazywać
pozytywną stronę życia. Nie wszystkie fragmenty: tylko kilka wybranych, które
oceniłam jako najbardziej uniwersalne, mówiące o takich ogólnoludzkich
wartościach jak miłość, poświęcenie, współczucie, nadzieja… A że z perspektywy
zakonnicy? Że nawiązania do Ewangelii? A z jakiej perspektywy mam pisać o
rzeczywistości i do czego nawiązywać, skoro tym właśnie żyję?
Tak
było do wczoraj. Na szczęście czy nieszczęście wrzuciłam wpis o „Kościele w
kombinezonie” czyli odcinek zapisków z czasu zarazy mówiący o poświęceniu
sióstr zakonnych i kapłanów w czasie pandemii. O ich posługiwaniu na wszelkich
możliwych frontach, gdzie często panuje dramatyczna sytuacja - zwłaszcza w
Domach Pomocy Społecznej i w szpitalach. No i się zaczęło. Posypała się lawina
komentarzy, choć komentatorami było właściwie kilka osób. Pod adresem mojego
tekstu padły takie określenia jak „mitologia” (o chrześcijaństwie), „agitprop
religijny”, „namolny prozelityzm z wykorzystaniem propagandowych technik
manipulacji”, no i wisienka na torcie: „święcone pierdololo”. Jeden z rozmówców
wyraził obawę, że „zaraz wjedzie procesja, feretron, Matka Boska z odkręcaną
koroną na wodę święconą and all that jazz”.
Na czyjąś uwagę, że w moich tekstach nie ma żadnej indoktrynacji ani obrażania
czyichś uczuć, zwłaszcza osób LGBT, czy przekraczania granic (bo i taki zarzut
się pojawił) tenże rozmówca odpisał: „To, czy pani Baumann robi antygejowską
propagandę, jest nieistotne w obliczu tego, że robi tu propagandową akcję
kościoła, który robi antygejowską krucjatę. W kraju, gdzie kościół jest
wszędzie, a biskupi nie tylko wyskakują nawet z lodówki, ale w dodatku w
znacznej części ją opędzlowali, cenię sobie przestrzenie wolne od nachalnego
prozelityzmu”. Pisownia oryginalna czyli „kościół” przez małe „k”. Oczywiście
pojawiło się kilka głosów w mojej obronie – byłoby głęboką niesprawiedliwością
nie wspomnieć o tych rozsądnych i kulturalnych wypowiedziach - ale tamci ich przekrzyczeli.
Zamarłam.
Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie pomyliłam grupy. Bo fakt, że taki
poziom się zdarza na „Rodzicach nastolatków”, grupach dla amatorskich pisarzy i
różnego rodzaju „Kulturach w kwarantannie”, zdążyłam już zauważyć i chociaż
trochę przykro, to niespecjalnie mnie to dziwi. W takich grupach – pomimo ich
szlachetnych założeń - pojawiają się bowiem przeróżni anonimowi myśliciele
wylewający pomyje swoich frustracji z poczuciem doskonałej bezkarności. Ale
tutaj? W grupie dla intelektualnych elit kraju? Nie, nie przesadzam.
Stowarzyszenie przyjmuje naprawdę NAJLEPSZYCH uczniów z całej Polski, którzy
potem stają się wybitnymi studentami, doktorantami, pracownikami naukowymi, artystami,
pisarzami, politykami… I nie chodzi w tej „najlepszości” o średnią ocen, lecz o
pasję: publikacje, osiągnięcia w olimpiadach, ciekawy problem, nad którym
kandydat pracuje. Czytam czasem posty tych absolwentów. Przejrzałam też ich profile,
również wyżej wymienionych komentatorów. Studia i stypendia zagraniczne.
Sukcesy pisarskie i naukowe. Publikacje w cenionych czasopismach z branży oraz
wydane książki. Współpraca z prestiżowymi firmami. Znani krytycy filmowi. Prawnicy.
Lekarze. Ktoś tam jest w zespole pracującym nad szczepionką na COVID – 19 (tak,
tak!). Doborowe towarzystwo.
Nie
mogę się otrząsnąć. Nawet nie wiem, co powiedzieć z bezradności. Właściwie mam
tylko kilka pytań: co się dzieje z tym światem? Co się dzieje z relacjami
międzyludzkimi? Dokąd to wszystko zmierza? Czy tolerancja dotyczy tylko osób o
niekatolickim światopoglądzie i LGBT? I gdzie są granice wolności słowa, jak ją
w ogóle rozumiemy i czy ona jeszcze istnieje? Mało tego: gdzie się podziało coś
takiego jak kultura osobista w publicznej dyskusji?
Znów
wracają wspomnienia parku w miejscu naszych obozów naukowych. Symfonii Dworzaka
„Z Nowego Świata”, której słuchaliśmy. Pasjonującego referatu dwóch moich
zajmujących się historią kolegów o precyzyjnie opisanej bitwie starożytnej,
której… nie było. Wieczorów poezji śpiewanej. Tego, jak graliśmy do białego
rana w mafię. Kolegi o ksywie Witkacy, zakochanego na zabój w pewnej pięknej
Klarze i powierzającego mnie – którą nazywał Ksieżną Iriną Wsiewołodowną
Zbereźnicką Podberezką – swoje miłosne rozterki. Byliśmy młodzi i piękni w
swoim idealizmie, i trochę „nieżyciowi”. Nie pamiętam żadnych dyskusji
politycznych, żadnej słownej agresji, żadnego szufladkowania kogokolwiek. Nasze
wzajemne zaciekawienie sobą było czyste i wzruszająco bezinteresowne, a
dyskusje jedynie merytoryczne.
Gdzie
się podział ten park i spacerujące po nim niedzisiejsze dzieci?