Myśli niedorzeczne...

DO MOJEGO UCZNIA

Odwiedziłeś mnie, Młodzieńcze,

po maturze,

przed przeprowadzką do nowego życia.

Pachnie dojrzałym latem

i wakacje są już ciężkie od starości.

Siedzimy przy herbacie i nawet czas przystanął,

niezdecydowany, ile właściwie ma lat.

Nie chcesz kończyć tej rozmowy,

bo za drzwiami stoi milcząca dorosłość

i zerka wymownie na zegarek.

Patrzę ze wzruszeniem na twoje kruche piękno,

które tak bardzo potrzebuje ocalenia.

Myślę o tych wszystkich dniach,

które mnie dzielą od mojej matury.

Przynoszę je w dłoniach jak w popękanym naczyniu,

ostrożnie, żeby żadnego nie uronić.

I tylko to ci mogę podarować na drogę,

kiedy już wyjdziesz za te drzwi, 

Młodzieńcze.

Przeżywasz swój mały koniec świata

i pytasz, jak żyć bez bólu.

Nie wiesz jeszcze,

że ból jest bliźniaczym bratem szczęścia.

Nie wiesz jeszcze, że to nie koniec świata,

lecz gorzkie ziarenko, w którym kiełkuje początek

pełen obietnicy.

Pachnie dojrzałym latem,

które powoli schodzi ze sceny,

pogodzone z czasem.

(Kłodzko, 19. 08. 2019)