Mówienie prozą…

CZAS NIEOKREŚLONY. ZAPISKI PANDEMICZNE.

ODSŁONA TRZYDZIESTA DRUGA. PANIE Z DOMU CHŁOPAKÓW.

Mają swoje rodziny i dzieci. Też mają dość tej całej kwarantanny. Też niepokoją się o przyszłość. Też martwią się o najbliższych. Kiedy jednak siostry zaproponowały im pozostanie w ośrodku na dwa tygodnie, z rzeczami i noclegiem, po to, żeby móc profilaktycznie zamknąć placówkę, zgodziły się. Spały na terenie Domu we dwójkę i trójkę. Niektóre na materacach. Pojawiały się na stanowisku nawet, gdy akurat miały wolne. Czasem po dyżurze popołudniowym wskakiwały jeszcze na nocny.

Panie z Domu Chłopaków. Zwykłe pracownice, wykonujące nieefektowną i kiepsko płatną robotę. Dużo się ostatnio pisze o poświęceniu lekarzy, pielęgniarek, sióstr zakonnych, kapłanów, i bardzo dobrze. Nie wolno jednak zapomnieć o tych cichych bohaterkach, które często są pomijane w wywiadach i reportażach: pracownic Domów Pomocy Społecznej, które zdecydowały się ZOSTAĆ, jak długo tylko się da. W Bochni i Kaliszu się nie dało, bo zachorowały. U nas na szczęście wszyscy zdrowi i okazuje się, że gotowi podjąć wyzwanie.

Spotykam je codziennie. Zawsze uśmiechnięte, cierpliwe, traktujące naszych chłopaków z czułością. Niepozorne anioły przemykające przez pierwszą linię frontu, pogodzone z tym, że często ich NIE WIDAĆ. Bo nie mają fartucha pielęgniarskiego ani habitu, a ich niewdzięczna praca polegająca na sprzątaniu, zmienianiu pieluch dorosłym mężczyznom i przebieraniu ich jak się przebiera małe dzieci jest niefotogeniczna.

Wczoraj pierwsza ekipa opiekunek opuściła Dom Chłopaków, dzisiaj na następne dwa tygodnie pojawiła się kolejna zmiana.

Dziękuję naszym Paniom, szczególnie z mojej grupy: Małgosi, Marzence i Agnieszce, ale także wszystkim innym, które zgodziły się zamknąć razem z naszymi Chłopcami na dwa tygodnie. Chcę im powiedzieć: kochane, jesteście dla mnie wzorem nadziei, odwagi i bardzo ewangelicznej wytrwałości: nie macie z tego nic - absolutnie nic - poza radosnym uśmiechem naszych dzieci. Ale w tym uśmiechu odbija się niebo.