Mówienie prozą…

CZAS NIEOKREŚLONY. ZAPISKI Z CZASU ZARAZY.

ODSŁONA SIEDEMNASTA. NIEDZIELA PALMOWA.

Palemek jest zaledwie kilka. Jakoś nie mieliśmy głowy, żeby się porządnie do tego zabrać. Za to jest solidna ekipa sióstr i wolontariuszy. I osiołek czyli Michał. Owinięty szarym kocem i jakąś czerwoną zasłoną idzie na czworakach obok Jezusa. Śpiewamy „Jesteś Królem” i odwiedzamy grupy, wszystkie po kolei. Mnie przypada rola narratora. Najwięcej hałasu, zamieszania i żywiołowej radości jest na grupie trzeciej, gdzie jest sporo kilkulatków. Zaraz z jednej palmy robią się dwie, a nawet (gdyby się uprzeć) trzy. Tak chyba było wtedy, w Jerozolimie, kiedy na spotkanie Jezusa wybiegł tłum dzieci i witały go z piskiem i śpiewem. Pewnie biegały, krzyczały ile wlezie, śmieciły listkami oderwanymi od gałązek i targały Jezusa za brodę. Dzieci nie kalkulują, co im się opłaca i czy wypada robić to, co robią. Jeśli są do czegoś przekonane, angażują się w to na sto procent. I tak też jest z naszymi chłopcami z Broniszewic.

Ale to, co mnie najbardziej wzruszyło w tym całym zamieszaniu, to rola naszego wolontariusza Michała: osiołek. Cały czas na czworakach, pozwalał się dzieciom tarmosić, wsiadać na grzbiet, a nawet skubał resztki, jakie zostały ze zmaltretowanych palemek. I to właśnie on okazał się największym bohaterem całej imprezy. I taka jest Boża logika. Święci to przecież ludzie, którzy w Bożym orszaku zgodzili się na rolę „osiołka” – a więc kogoś, kto niesie wielkiego Króla, nie zważając na to, jak bardzo śmiesznie to dla innych wygląda. Bo liczy się zadanie, a nie dobre samopoczucie. Cel, a nie ładny wizerunek. Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2, 20) – powiedział święty Paweł, który zgodził się na upokorzenia, wyśmianie, chłostę, więzienie, a wreszcie śmierć. Bo wiedział, jakiego Króla niesie światu.