Mówienie prozą…

CZAS NIEOKREŚLONY. ZAPISKI PANDEMICZNE.

ODSŁONA TRZYDZIESTA PIERWSZA. CZAS PODAROWANY.

„W grudniu mam imieniny” – powiedział dzisiaj do mnie Daniel – „Zostanie siostra z nami do grudnia?”. Jakaś część mnie chce zostać w Broniszewicach choćby i do grudnia. A może nawet do końca świata. Ale teatr, ale te niezagrane przedstawienia, ale te nieodbyte spotkania autorskie, ale młodzież, ale cały ten szum, który w gruncie rzeczy uwielbiam…

Tęskniłam za tym ukojeniem. Za soczystą zielenią. Intensywnością śpiewu ptaków. Możliwością oglądania wschodów i zachodów słońca. I tak nagle to wszystko mam: za nic, w nieprzyzwoitym nadmiarze, bezterminowo.

Właśnie: BEZTERMINOWO. Bezterminowość to jest coś, co sprawia, że duszę się w ciasnej klatce czasu. Dopada mnie lęk spowodowany brakiem grafiku, nierobieniem planów i puściutkimi kratkami w kalendarzu, który wisi w chwilowo moim pokoju. Tak się akurat składa, że tym samym, który mam u siebie w Kłodzku – kalendarzu Domu Chłopaków. Tyle że mój egzemplarz jest kolorowy od zamazanych flamastrem nieaktualnych terminów…

A może te puste kratki to czas podarowany, żeby wypełnić je czymś zupełnie innym? Zachwytem nad biedronką, która wspina się na korę drzewa, jakby zdobywała K2. Obserwacją, jak kiełki konwalii przy grocie Matki Bożej w parku z każdym dniem coraz bardziej przyoblekają się w nasycone zielenią piękno i wypuszczają powoli drobniutkie pączki kwiatów. Oglądaniem spektaklu, na który nigdy nie miałam czasu: zmieniającego się nieba, gdy zachodzi słońce. Śledzeniem goniących się po drzewach wiewiórek. Byciem z chłopakami, którzy często nie potrafią sobie zawiązać butów, ale potrafią kochać.

Wiem, że ten prezent mogę rozpakować albo teraz, albo nigdy. Wiem, że już nigdy może nie być w moim kalendarzu tylu pustych kratek. Wiem, że alejka w broniszewickim parku może nigdy już nie być taka długa.

Bóg codziennie chce mnie oczarować sobą. Jeśli teraz nie zatrzymam tego oczarowania w sobie, to ono odejdzie bezpowrotnie.

Fot. s. Regina Dorota Krzesz OP