Mówienie prozą…

CZAS NIEOKREŚLONY. ZAPISKI Z CZASU ZARAZY.

ODSŁONA DWUDZIESTA ÓSMA. ZAKOŃCZENIE ROKU MATURZYSTÓW.

Dzisiaj byłabym w auli Arnoszta z Pardubic w moim liceum Chrobrego w Kłodzku. Byłyby łzy wzruszenia, uściski, słowa płynące prosto z serca i tradycyjne rozdanie Bolesławów. Ciekawe, kto by dostał „Bolka” w kategorii „Aktor”… cóż, nie dowiem się. Po części oficjalnej lub może przed spotkałabym się na chwilę z moimi maturalnymi aktorami z Dzikich Kotów. Muszą nam wystarczyć podziękowania wirtualne, takie trochę niepełne, niedokończone, pozostawiające jakąś lukę, pustkę, tęsknotę. Widzę ich twarze. Czuję te pierwsze emocje, kiedy prawie trzy lata temu zaczynałam z ówczesnymi pierwszoklasistkami przygodę z teatrem. Wszystkie byłyśmy wtedy niepewne, zagubione w nowej szkole, lekko przestraszone. Czuję na nowo radość z premiery musicalu „Ballady o Mistrzu” – czegoś, co po ludzku wydawało się w szkolnych warunkach niewykonalne. I te emocje związane z kolejnymi występami, premierami, wyjazdami…

I myślę też o moich katechizowanych uczniach, co w życiu wybiorą, jaką drogą pójdą, czy znajdą miłość i swoje miejsce na ziemi. A w niebie?

To pożegnanie musi pozostać niedopowiedziane, niedokończone, zawieszone w próżni przerwanego czasu. Przywołuję więc wiersz, który napisałam rok temu, ale on jest ciągle aktualny:

Do moich maturzystów

Pusto bez ciebie na szkolnym korytarzu
Młodości maturalna
pachnąca zielonym wiatrem
pewna siebie
omijająca znaki drogowe

Pusto bez ciebie
Młodości maturalna
zakochana z wzajemnością w sobie

Pusto bez ciebie
Młodości maturalna
która jeszcze nie wie że warto czasem przegrać
że wiosna się skończy
i kiedyś gałęzie drzew stwardnieją od zimna
że usta dziewczyny
mają tylko przez chwilę smak malin
a prawdziwa miłość czasem smakuje jak czerstwy chleb

Pusto bez ciebie
Młodości maturalna
utkana ze snów o potędze
i piękna jak niebo o brzasku

Pusto bez ciebie na szkolnym korytarzu
Młodości maturalna
pachnąca zielonym wiatrem
historii
wkradającym się
przez uchylone okno
czasu