Mówienie prozą…

CZAS NIEOKREŚLONY. ZAPISKI PANDEMICZNE.

ODSŁONA DWUDZIESTA DZIEWIĄTA. ALL THAT JAZZ.

Dawno, dawno temu, w prehistorycznych latach 90. jako licealistka dostałam się do pewnego stowarzyszenia pomagającego uzdolnionym dzieciom i młodzieży. Jednego z najbardziej znanych w Polsce. Prowadzącego szeroką działalność służącą rozwojowi wybijających się w jakiejś dziedzinie uczniów. Stowarzyszenie istnieje do dziś, działa prężnie, wspiera młodych ludzi, i bardzo dobrze. Mnie oczywiście zakwalifikowano do grupy humanistów. Zaczął się dla mnie cudowny czas rozwoju, nowych przyjaźni, a nawet mojej wielkiej, burzliwej, maturalnej miłości... Stypendystką tego stowarzyszenia czuję się nadal. Nie zmienił tego ani czas, ani odległość, ani moje bycie siostrą zakonną. Ta instytucja (niezbyt ładne słowo, ale nie mogę teraz znaleźć innego) zawsze kojarzyła mi się z przestrzenią twórczej wolności, radością bycia wśród pozytywnych "świrów" z pasją, możliwością konstruktywnej wymiany poglądów, po prostu: z byciem sobą. To był mój drugi dom, miejsce, w którym zawsze czułam się bezpiecznie. Kiedy więc trafiłam na Facebooku na grupę absolwentów tej zacnej organizacji, ucieszyłam się niezmiernie. Poczułam się tu u siebie. Chętnie czytałam o inicjatywach, pomysłach i osiągnięciach moich – z reguły już młodszych – kolegów i koleżanek, choć nie na wszystkim się znam. Z całego serca podziwiałam ich talenty i kreatywność. Sama również chciałam się dzielić tym, co robię: swoją teatralną i literacką pasją, pracą z młodzieżą, no i pisaniem.  Wydawało mi się, że jestem w życzliwym gronie dynamicznych szaleńców, którzy nie usiedzą spokojnie na miejscu i chcą zmieniać świat, nawet w czasie światowej kwarantanny.  Publikowałam więc fragmenty swojego blogu "Zakonnica bez przebrania", bo po prostu staram się tam pokazywać pozytywną stronę życia. Nie wszystkie fragmenty: tylko kilka wybranych, które oceniłam jako najbardziej uniwersalne, mówiące o takich ogólnoludzkich wartościach jak miłość, poświęcenie, współczucie, nadzieja… A że z perspektywy zakonnicy? Że nawiązania do Ewangelii? A z jakiej perspektywy mam pisać o rzeczywistości i do czego nawiązywać, skoro tym właśnie żyję? 

Tak było do wczoraj. Na szczęście czy nieszczęście wrzuciłam wpis o „Kościele w kombinezonie” czyli odcinek zapisków z czasu zarazy mówiący o poświęceniu sióstr zakonnych i kapłanów w czasie pandemii. O ich posługiwaniu na wszelkich możliwych frontach, gdzie często panuje dramatyczna sytuacja - zwłaszcza w Domach Pomocy Społecznej i w szpitalach. No i się zaczęło. Posypała się lawina komentarzy, choć komentatorami było właściwie kilka osób. Pod adresem mojego tekstu padły takie określenia jak „mitologia” (o chrześcijaństwie), „agitprop religijny”, „namolny prozelityzm z wykorzystaniem propagandowych technik manipulacji”, no i wisienka na torcie: „święcone pierdololo”. Jeden z rozmówców wyraził obawę, że „zaraz wjedzie procesja, feretron, Matka Boska z odkręcaną koroną na wodę święconą and all that jazz”. Na czyjąś uwagę, że w moich tekstach nie ma żadnej indoktrynacji ani obrażania czyichś uczuć, zwłaszcza osób LGBT, czy przekraczania granic (bo i taki zarzut się pojawił) tenże rozmówca odpisał: „To, czy pani Baumann robi antygejowską propagandę, jest nieistotne w obliczu tego, że robi tu propagandową akcję kościoła, który robi antygejowską krucjatę. W kraju, gdzie kościół jest wszędzie, a biskupi nie tylko wyskakują nawet z lodówki, ale w dodatku w znacznej części ją opędzlowali, cenię sobie przestrzenie wolne od nachalnego prozelityzmu”. Pisownia oryginalna czyli „kościół” przez małe „k”. Oczywiście pojawiło się kilka głosów w mojej obronie – byłoby głęboką niesprawiedliwością nie wspomnieć o tych rozsądnych i kulturalnych wypowiedziach - ale tamci ich przekrzyczeli.

Zamarłam. Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie pomyliłam grupy. Bo fakt, że taki poziom się zdarza na „Rodzicach nastolatków”, grupach dla amatorskich pisarzy i różnego rodzaju „Kulturach w kwarantannie”, zdążyłam już zauważyć i chociaż trochę przykro, to niespecjalnie mnie to dziwi. W takich grupach – pomimo ich szlachetnych założeń - pojawiają się bowiem przeróżni anonimowi myśliciele wylewający pomyje swoich frustracji z poczuciem doskonałej bezkarności. Ale tutaj? W grupie dla intelektualnych elit kraju? Nie, nie przesadzam. Stowarzyszenie przyjmuje naprawdę NAJLEPSZYCH uczniów z całej Polski, którzy potem stają się wybitnymi studentami, doktorantami, pracownikami naukowymi, artystami, pisarzami, politykami… I nie chodzi w tej „najlepszości” o średnią ocen, lecz o pasję: publikacje, osiągnięcia w olimpiadach, ciekawy problem, nad którym kandydat pracuje. Czytam czasem posty tych absolwentów. Przejrzałam też ich profile, również wyżej wymienionych komentatorów. Studia i stypendia zagraniczne. Sukcesy pisarskie i naukowe. Publikacje w cenionych czasopismach z branży oraz wydane książki. Współpraca z prestiżowymi firmami. Znani krytycy filmowi. Prawnicy. Lekarze. Ktoś tam jest w zespole pracującym nad szczepionką na COVID – 19 (tak, tak!). Doborowe towarzystwo.

Nie mogę się otrząsnąć. Nawet nie wiem, co powiedzieć z bezradności. Właściwie mam tylko kilka pytań: co się dzieje z tym światem? Co się dzieje z relacjami międzyludzkimi? Dokąd to wszystko zmierza? Czy tolerancja dotyczy tylko osób o niekatolickim światopoglądzie i LGBT? I gdzie są granice wolności słowa, jak ją w ogóle rozumiemy i czy ona jeszcze istnieje? Mało tego: gdzie się podziało coś takiego jak kultura osobista w publicznej dyskusji?

Znów wracają wspomnienia parku w miejscu naszych obozów naukowych. Symfonii Dworzaka „Z Nowego Świata”, której słuchaliśmy. Pasjonującego referatu dwóch moich zajmujących się historią kolegów o precyzyjnie opisanej bitwie starożytnej, której… nie było. Wieczorów poezji śpiewanej. Tego, jak graliśmy do białego rana w mafię. Kolegi o ksywie Witkacy, zakochanego na zabój w pewnej pięknej Klarze i powierzającego mnie – którą nazywał Ksieżną Iriną Wsiewołodowną Zbereźnicką Podberezką – swoje miłosne rozterki. Byliśmy młodzi i piękni w swoim idealizmie, i trochę „nieżyciowi”. Nie pamiętam żadnych dyskusji politycznych, żadnej słownej agresji, żadnego szufladkowania kogokolwiek. Nasze wzajemne zaciekawienie sobą było czyste i wzruszająco bezinteresowne, a dyskusje jedynie merytoryczne.

Gdzie się podział ten park i spacerujące po nim niedzisiejsze dzieci?