Myśli niedorzeczne...

MAMIE

Wędrujemy razem

długim korytarzem dzieciństwa

przychodzisz po mnie do szkoły

mam siedem lat

i pędzę w twoje ramiona

z radosną wiarą że już nigdy się nie rozstaniemy

Wędrujemy razem

po ciemnych kulisach twojego miejsca pracy

mam dziewięć lat

i wdycham zapach

montowanych przed spektaklem dekoracji

a ty ubrana w sztywne koronki

wtajemniczasz mnie w teatr

o wiele na mnie za duży

i już wiem że nie znajdę drogi powrotnej

Wędrujemy razem

po szeleszczących kartkach

pachnących bibliotecznym kurzem albo farbą drukarską

szepczących frazy Mickiewicza Słowackiego i Mrożka

mam piętnaście lat

i już wiem że nie potrafię mówić w innym języku

Wędrujemy razem

po krętych ścieżkach dorastania

czereśnie przestały być słodkie

mam dziewiętnaście lat

i płaczę

a ty mi oszczędzasz wiedzy dzisiaj dla mnie oczywistej

że świat będzie dalej istniał

po liście od tego chłopaka

co nie wierzy w miłość na odległość

Wędrujemy razem

dusznymi ulicami miasta

lato jest ciężkie tego roku

mam dwadzieścia trzy lata

i zatrzymuję się

bo nie wiem jak ci powiedzieć

że zostawiam wszystko

i idę w dalszą wędrówkę sama

Wędrujemy razem

przez dni miesiące i lata

jestem dorosłą kobietą

tak długowieczną jak ty

kiedy miałam siedem lat

a ty ciągle jesteś przy mnie

słuchasz moich opowieści które cię nie nudzą

martwisz się że za lekko się ubrałam

bo świat jest zimny

i ogrzewasz gorącą herbatą

czas który ucieka

Mamo

nie ma nic piękniejszego

niż te powroty

do wspólnego wędrowania