Myśli niedorzeczne…

DO MOJEJ PRZYJACIÓŁKI

Moja przyjaciółko

pochylona nad niedogaszonym knotkiem

trzciną nadłamaną

i psem z kulawą nogą

Czas

ten dobroduszny latarnik

chyba nas polubił

tyle lamp już pogasił

ale nie nasze

I tak sobie idziemy

wśród wczorajszych marzeń

I tak sobie znajdujemy

pogubione chwile

które miały trwać

I tak się uśmiechamy

do wszystkich końców świata

jakie wspólnie udało się nam przeżyć

Moja przyjaciółko

zbieraczko kropel rosy

osłabłych biedronek

zabłąkanych żuczków

much ze złamanym skrzydłem

i przydrożnych kotów

Moja przyjaciółko

szczęśliwa posiadaczko

głowy Jezusa z rozbitego krzyża

zapomnianych snów

i świętej cierpliwości

Moja przyjaciółko

matko bezdomnych dzieci

które odkrywają

że słowo dom

może otulić i ogrzać

Moja przyjaciółko

przyjmująca ze spokojem

wszystko

co we mnie

niepoukładane

niedokończone

niechciane

Moja przyjaciółko

wieczna jak konwalie

(Broniszewice, 03. 05. 2020)