Mówienie prozą…

CZAS NIEOKREŚLONY. ZAPISKI PANDEMICZNE.

ODSŁONA TRZYDZIESTA ÓSMA. WIECZÓR AUTORSKI, KTÓREGO NIE BYŁO.

W lutym wyszło Niebo w kolorze popiołu. Moja wymarzona powieść o bł. Julii Rodzińskiej, książka, nad którą pracowałam trzy lata. Tej wiosny miało być tak pięknie: Targi Książki Katolickiej w Warszawie, patronaty medialne, może udział w programie Między Ziemią a Niebem, no i spotkania autorskie, a więc wyjazdy, nowe miejsca, rozmowy z ludźmi. Jednym słowem: przygoda. Tymczasem zamiast tego wszystkiego: nagłe zamknięcie i cisza.

Znajoma dziennikarka, Agata Puścikowska, zainspirowała mnie do zorganizowania spotkania on line. Sama dwa razy przeprowadziła taki live o swoich Wojennych siostrach: znakomitej książce opowiadającej o bohaterskich kobietach w habicie, między innymi o naszej Julii. Za pierwszym razem wyszło słabo, bo przerywało i połowy nie było słychać, za drugim - świetnie. Pomyślałam: do dzieła! Pogadałam z ludźmi z Edycji Świętego Pawła. Zapalili się do pomysłu. Zrobili wydarzenie na Facebooku i rozreklamowali akcję.

Próba techniczna wyszła całkiem nieźle. Nadszedł moment transmisji i… klapa. Link, który dzień wcześniej pięknie działał, nagle się zbuntował i za każdym razem, kiedy chciałam na niego wejść, „reagował” złowrogim tekstem: „You have been blocked”. Poczułam coś nieokreślonego, co wyglądało trochę jak atak paniki (kto mnie zna, ten wie, na czym to polega i że szybko przechodzi, i potem muszę grzecznie przepraszać wszystkich, którzy mieli nieszczęście znajdować się w pobliżu), coś pomiędzy żalem, złością i frustracją. Męczyliśmy się godzinę. Kiedy po godzinie krwawej walki z nieubłaganą techniką zdecydowaliśmy, że Paweł i Marzena - którzy mieli prowadzić spotkanie - wrzucą krótki filmik przepraszający na Facebooka Edycji (naprawdę dzielnie się spisali!), a na drugi dzień pomyślimy, jak rozwiązać problem, żeby spotkanie jednak się odbyło, a potem dwa pozostałe z tej serii, otrzymałam wiadomość na WhatsAppie od pewnej bliskiej mi siostry: „Pan chce pozostać anonimowy”. Zagotowało się we mnie. Jeszcze to! Akurat teraz potrzebuję tego typu duchowego wsparcia… Ale zerknęłam jeszcze raz na całość konwersacji. Mój Boże – przecież rano pisałam do tej siostry na temat litanii do Siostry Julii. Chodziło o nazwisko pana, który ją kilka lat temu ułożył i wysłał do naszego zgromadzenia. Śmiałam się sama z siebie. Potem jednak przyszła refleksja: a może to prorocze słowa?

PAN CHCE POZOSTAĆ ANONIMOWY. Co to właściwie oznacza? Może to, że dobro nie potrzebuje szumu i reklamy. Może szansę dla mnie na weryfikację własnych motywacji. Dlaczego tak mi zależy na spotkaniach autorskich i wywiadach? Chodzi o Siostrę Julię czy może jednak - Siostrę Benedyktę? Siostra Julia nie pozostawiła po sobie żadnych zapisków. Zaginęły też kroniki klasztoru w Wilnie i Zakładu dla Sierot, gdzie zapewne znaleźlibyśmy sporo ciekawych informacji na jej temat. Zmarła cicho, tak jak żyła – w opuszczonym przez wszystkich baraku dla chorych na tyfus zwanym „umieralnią”…

Głęboko wierzę, że zarówno Panu Bogu, jak siostrze Julii podoba się to, co robię. Ale wierzę też, że przy tego typu niemiłych doświadczeniach warto sobie zadać pytanie: czego mnie ta sytuacja uczy? Dlaczego mi się przytrafiła? W jaki sposób mogę z tego doświadczenia wyjść lepsza i mądrzejsza?

Jak mawia moja współsiostra z nowicjatu: nad wszystkim jest Pan Bóg. Bo przecież:

Jeżeli Pan domu nie zbuduje,

na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą.

Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże,

strażnik czuwa daremnie.

Daremnym jest dla was wstawać przed świtem,

wysiadywać do późna -

dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko;

tyle daje On i we śnie tym, których miłuje.

(Ps 127, 1 – 2).

Niech te słowa mi towarzyszą podczas kolejnych zmagań z techniką i wszystkim innym…