Niedzielnie…

„Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie.” (Łk 16, 10)

Trudno mi zrozumieć tę Ewangelię. Zawsze miałam problem z „ogarnięciem” ekonomicznych subtelności przypowieści o nieuczciwym rządcy i zrozumieniem, dlaczego Jezus go chwali. Może chwali po prostu jego zapobiegliwość i twórcze podejście do sprawy, na której bardzo mu zależy? I prowokuje w ten sposób nas, Jego uczniów, do zadania sobie pytania: na ile mnie zależy na Nim? Czy tak mocno, jak temu zarządcy na utrzymaniu swojej dobrej opinii?

Ale dzisiaj chciałam się zatrzymać nad powyższymi słowami – o drobnych rzeczach. Ciche zamykanie drzwi, życzliwy uśmiech do kogoś obcego, kiedy mam zły dzień, punktualność, dotrzymywanie słowa, codzienna modlitwa nawet, gdy mi się nie chce – to jest mała droga do wielkiej świętości. I nie ukrywam, że mam z tym duży problem. Łatwiej mi podjąć duże wyzwanie, odnieść sukces, zmęczyć się, a potem sobie odpuścić niż być wierna na co dzień, bezterminowo w sprawach, które nie trafiają na pierwsze strony gazet… Jestem typowym krótkodystansowcem. I to jest mój kierunek nawrócenia.

Jest taki film, który gorąco polecam: „Podaj dalej” (reż. Mimi Leder, 2000). Nauczyciel proponuje dzieciom nietypowe zadanie domowe: mają… zmienić świat. Tym, który najpoważniej podchodzi do wyzwania, jest 11 – letni Trevor. Co takiego robi? Urządza strajk klimatyczny? Dzwoni do prezydenta Stanów Zjednoczonych, żeby go uwrażliwić na ludzką biedę/ zanieczyszczenie środowiska/ wojny/ nieposzanowanie praw osób LGBT (niepotrzebne skreślić)? Nic z tych rzeczy. Wymyśla grę: jeśli ja pomogę trzem osobom, to one pomogą – każda osobno – kolejnym trzem. Tamte następnym… i tak dalej. Proste, prawda? Proste. Pod warunkiem, że mamy oczy szeroko otwarte i wierzymy w ludzką bezinteresowność. Ale ta wiara zawsze zaczyna się od nas samych. I od umiejętności dostrzegania rzeczy drobnych.