Niedzielnie…

„Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. (Mt 22, 21)

Faryzeusze zapytali Jezusa, czy należy płacić podatki pogańskiemu okupantowi. Nie dlatego, żeby szukać prawdy, lecz po to, żeby Go przyłapać na jakiejś nieścisłości, którą potem mogliby wykorzystać przeciw Niemu.

Pierwsza myśl, jaka mi się tutaj narzuca: Boga nie wolno traktować instrumentalnie. Bóg nie jest narzędziem do walki ideologicznej i politycznych sporów, bez względu na to, o której opcji mówimy: czy o aktywistach LGBT, wieszających tęczową flagę na figurze Chrystusa, czy o zacietrzewionych kapłanach wzywających do ściągania w kościele „kagańców” i przyjmowania Komunii do ust, bo przecież Covid nie ma wstępu do świątyni i posłusznie się z niej wycofa…

Ewangelia nie jest po to, żeby jej do czegokolwiek używać. Ewangelia jest po to, żeby nią ŻYĆ. A wtedy te wszystkie spory będą niepotrzebne. Miłość porządkuje to, co w naszym życiu niejasne i zagmatwane.

Ale jest jeszcze jedna kwestia: oddać Bogu to, co Boskie. Czyli traktować drugiego człowieka z miłością, niezależnie od tego, w co wierzy i jakie głosi poglądy. Nawet, gdyby je głosił w sposób bardzo agresywny. Od miłości nie ma wyjątków.

Oddać Bogu to, co Boskie: traktować serio Jego przykazania. Wszystkie, a nie tylko te, które mi się podobają, bo niczego nie burzą w moim planie na życie. To jest moja forma powiedzenia Bogu „kocham Cię”.

Oddać Bogu to, co Boskie: mieć dla Niego czas. Tęsknić za Nim. Chcieć się z Nim spotykać. Czy w moim życiu jest miejsce dla Boga? Czy mówię Mu na wszelkie sposoby, że Go kocham? To pytanie zadaję przede wszystkim samej sobie…