Powiew COOL – tury

A ja będę bronić „Kotów”!

(„Koty”, reż. Tom Hooper, muz. Andrew Lloyd Webber, libretto: Trevor Nunn, 2019)

Ekranizacja „Kotów”. Prawdziwy balsam dla duszy miłośniczki teatru, musicali, dobrego kina i… kotów. Czyli dla mnie. Tak, już przestudiowałam recenzje na Filmwebie, Onecie, we „Wprost” i kilku jeszcze innych miejscach. Tak, już widziałam film. I wiecie co? Nie mogę wyjść z podziwu. Ten podziw dotyczy dwóch rzeczy: znakomitej roboty artystycznej filmu i niewyobrażalnej wręcz złośliwości i pretensjonalności dziennikarzy. Podobno speców od kultury. Toż to mistrzostwo świata w wyszukiwaniu niezrozumiałego, przyciężkawego słownictwa oraz ignorancji! „Pamiętacie pana Toma Hoopera? Reżysera Jak zostać królem, najnudniejszego Oscara ostatnich dwóch dekad?” – wymądrza się Klara Cykorz, autorka recenzji na Filmwebie – Pan podobno nakręcił także filmową wersję Nędzników, której nie widziałam, ale to nieważne”. Nieważne też zapewne, droga Pani Cykorz, że Nędznicy mieli świetne recenzje i zdobyli 3 Oscary, w tym dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Tymczasem Anna Tatarska, recenzentka Onetu, oddaje się dogłębnej analizie przyczyn, dla których filmowym kotom brakuje… genitaliów. A podniesione ogonki – jej zdaniem – „wyglądają zdecydowanie fallicznie”. Obie panie – a także kilku innych krytyków – nie mają wiele więcej do powiedzenia. Recenzje można streścić w jednym zdaniu: „Porażka, bo tak!”. W Stanach Zjednoczonych, zdaje się, nie lepiej, skoro Wytwórnia Universal wycofała film z listy obrazów rekomendowanych Akademii Wiedzy i Sztuki Filmowej czyli – krótko mówiąc – musical stracił szansę na walkę o Oscary 2020.

A ja tego po prostu nie rozumiem. Właśnie wróciłam z kina i jestem oczarowana. Dostałam dokładnie to, czego oczekuję od dobrego musicalu: odrobinę humoru, groteski i mnóstwo wzruszeń. Płakałam na słynnym songu Memory, nie tylko dlatego, że jest typowym wyciskaczem łez, ale przede wszystkim dzięki Jennifer Hudson (Grizabelli), która w tym songu wyśpiewała całą historię życia swojej postaci: utraconą młodość, walkę z przemijaniem, odrzucenie, samotność, tęsknotę za miłością… Wzruszyłam się, kiedy Gus, Kot Teatralny, opowiadał o swojej roli życia albo kiedy Victoria – z cudowną lekkością i wdziękiem zagrana przez Francescę Hayward – „oswajała” Grizabellę piosenką o własnej samotności i odrzuceniu z pięknymi słowami, że niczego nie chciała oprócz… bycia chcianą. Śmiałam się jak dziecko, kiedy kotka Rozkoszka urządzała manewry tańczącym i śpiewającym karaluchom.

W filmie pokazana jest cała gama bardzo ludzkich emocji: lęku, nieufności, smutku, nostalgii, pożądania, uwielbienia, nadziei. Aktorzy opowiadają o tych uczuciach gestem, plastyką ciała, mimiką, tańcem. Choreografia to wielkie taneczne show, w którym jednak zadbano o koci charakter układów i solówek, a nawet o takie detale jak trącanie się nosem czy ocieranie głową zamiast pocałunku. Zgromadzone na Kocim Balu koty czekające na decyzję Wyroczni, kto ma pójść do kociego nieba i otrzymać nowe życie, pulsują energią. Są jak jeden wielki żywy organizm wychylający się w stronę wschodzącego słońca czyli nadziei na lepszy los. Reżyser zadbał jednak przy tym o indywidualizację postaci: każdy kot opowiada inna historię i reprezentuje inną filozofię życiową. Mamy więc zgnuśniałe grubasy i gibkich złodziejaszków, showmanów i nostalgicznych staruszków, uwodzicielki i magików. Jak w naszym ludzkim życiu. Bo przecież – jak śpiewa w finale Wyrocznia brawurowo zagrana przez królową aktorstwa Judi Dench – koci świat nie odbiega zbyt daleko od ludzkiego…

Do tego nie potrzebująca rekomendacji muzyka Andrew Lloyd Webbera, która brzmi rewelacyjnie i wypełnia ekran, świetne kostiumy, które nie imitują kociego wyglądu, lecz są lekko komiczną zabawą „w koty”, czyli konwencją, i ciekawa scenografia nieco odrealnionego, baśniowego miasta – a więc dokładnie to, co nie podobało się recenzentom, a mnie zachwyciło. Bo niby jak mają wyglądać aktorzy grający koty, żeby – zdaniem tego mądrego grona krytyków – nie było śmiesznie i, siłą rzeczy, trochę sztucznie? Czy na Broadwayu w getrach, futerkach i szmince wyglądali bardziej naturalnie? Że miasto w filmie jest wyludnione jak po Apokalipsie? W końcu akcja dzieje się w nocy. Wtedy chyba tłumów na ulicach nie ma, prawda? Poza tym mamy do czynienia z opowieścią o KOTACH, a nie O LUDZIACH. To trochę tak, jakby się przyczepić, że w Nędznikach aktorzy poubierani są w cylindry i krynoliny, a w Paryżu nie widać samochodów. Trochę śmiesznie jak na XXI wiek, prawda?

Będę więc bronić filmowych Kotów. Dla mnie to prawdziwa uczta aktorska, wokalna, taneczna i filmowa. Poprowadzona z lekkością, trochę śmieszna, trochę smutna. Opowiadająca o tęsknocie za „byciem chcianym” - czyli za miłością. Jak w naszym ludzkim życiu. Bo przecież koty nie różnią się za bardzo od ludzi.

Warto ten film zobaczyć, choćby po to, żeby uronić łezkę na Memory. I po raz kolejny sobie uświadomić, że to, co wygląda jak bajka, może być lustrem, w którym widzimy samych siebie.

Dołączam zwiastun:

https://www.youtube.com/watch?v=ZqPmw9zueck