Mówienie prozą...

CZAS ZATRZYMANY W POŁOWIE TAKTU

Z niewielkiej estrady restauracji „Warszawianka” sączyło się płaczliwe tango. Artystka w połyskliwej sukni w kolorze wina wykrzykiwała głębokim, niskim głosem do zgromadzonych gości:

Jedną mam prośbę, może ostatnią,

Pierwszą od wielu lat…

Przechodziła pomiędzy stolikami, ocierając się bordowym jedwabiem o ich krawędzie i muskając gości, niby przypadkiem, czarnym boa z piór. Jej ciemne oczy i zbyt długi nos nie pozostawiały wątpliwości, że jest Żydówką. A Wilno było dla Żydów oazą spokoju. Jak na razie.

Daj mi tę jedną niedzielę, ostatnią niedzielę,

A potem niech wali się świat…

Kilka par wyszło na parkiet. Jedni wirowali powoli, ospale, jakby po omacku. Inni, zapewne bardziej podpici, zwarli się w uścisku tak rozpaczliwym, jakby rzeczywiście za chwilę miał nastąpić koniec świata. Po chwili na środku znaleźli się panowie we frakach, niemal wyzywających w czasach, kiedy z braku butów owijano nogi w stare szmaty, ulicznice w sukienkach o beztroskich, ostentacyjnie rażących kolorach, posępni mężczyźni w szarych marynarkach i czerwonych krawatach, toporne dziewczyny o aparycji drwala i burej, pozbawionej polotu elegancji, i żołnierze z czerwoną gwiazdą na mundurze. Muzyka ich wszystkich upajała, odrywała od ziemi, sprawiała, że głodni zapominali o chlebie, żonaci o własnych domach, żołnierze o służbie, a sowieccy urzędnicy o obserwowaniu zebranych. Najważniejsze jednak było to, że dzięki wódce i muzyce wszyscy zapominali o wojnie. Taniec ich na moment jednoczył. Był jak narkotyk, miłosne zatracenie, a przynajmniej zawieszenie broni. Był jak czas zatrzymany w połowie taktu.

(fragment mojej powieści o bł. Siotrze Julii Rodzińskiej, która w najbliższym czasie ukaże się nakładem Edycji Św. Pawła)