Niedzielnie…

„Wszystkim tym, którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.” (J1, 12)

Jako miłośniczka literatury i teatru kocham słowo, dlatego dzisiejsza Ewangelia jest mi tak bliska. Opowiada o Słowie nie tylko niezwykłym, najpiękniejszym ze wszystkich, ale takim, które ma moc przemienienia mojego życia. Żywym słowie Boga.

Na początku było Słowo…

Żyję w świecie, gdzie słowo nie ma żadnej wartości. Zdewaluowało się. „Kocham cię” mówi się do przypadkowej osoby, z którą chce się spędzić w najlepszym wypadku kilka miesięcy, a nie całe życie. „Przyjaciółmi” nazywa się 2000 znajomych z Facebooka. „Bogiem” może być absolutnie wszystko, co akurat mami, oszałamia, daje choć na chwilę  pozytywnego „kopa”. Z drugiej strony: zwierzęta się już nie „przygarnia”, lecz „adoptuje”. Nie „zdychają”, lecz „umierają”. Żeby było jasne: nie jestem przeciwniczką okazywania szacunku zwierzętom czy kochania ich jak się kocha przyjaciół. Sama przez długie lata byłam szczęśliwą posiadaczką dwóch kotów. Chcę tylko powiedzieć, że nastąpiło jakieś przewartościowanie języka. Można powiedzieć „kościelna mafia”, ale już nie wolno „tęczowa zaraza”. Słowo stało się narzędziem manipulacji, politycznej rozgrywki, przerabiania umysłów.

Tymczasem Bóg objawia się w ciszy, pod osłoną nocy, bez medialnego szumu - jako wcielone Słowo. To, które ma moc stworzenia świata. To, które świadomie przyjmuje ludzką niemoc. Wcielone Słowo brzmi w zdaniu „Ojcze, wybacz im, bo nie wiedzą, co czynią”, „Boże mój, czemuś Mnie opuścił?”, „pragnę”, „wykonało się”…

Wcielone Słowo zamyka w sobie wszystkie ludzkie słowa miłości, nienawiści, żalu, nadziei, lęku, gniewu, złorzeczenia i wybaczenia. Jest Słowem, które uzdrawia. Słowem, które jest wyznaniem miłości Boga do człowieka.

I nigdy nie straci swojej wartości. Bo Bóg dotrzymuje obietnic i czeka, aż Go przyjmę. Zgodzę się na Niego. Zaryzykuję, że w moim życiu nic już nie będzie takie samo.