Powiew COOL - tury

Piękne, nieidealne, odważne…

(Agata Puścikowska, Wojenne siostry, Wydawnictwo Znak, Kraków 2019)

Była pierwszym beatyfikowanym lekarzem… Zorganizowała lot samolotem i zrzuciła list z pozdrowieniami, czym zwróciła uwagę jednostki wojskowej pilnującej terenu… Zdobyła za granicą uprawnienia kinooperatora, żeby wyświetlać pacjentom filmy w szpitalu, w którym pracowała… Wyniosła odbezpieczoną bombę zegarową, żeby uratować kościół… Ocaliła 700

 Żydów… Była żołnierzem w armii gen. Andersa… Stanęła w obronie dziewcząt, które chcieli zgwałcić żołnierze Armii Czerwonej, poświęcając siebie… Poszła do baraku, gdzie leżeli chorzy na tyfus, żeby im towarzyszyć, tuż przed wyzwoleniem obozu, wiedząc, że się zarazi i umrze…

To tylko niektóre sylwetki kobiet pięknych, odważnych i nietuzinkowych. Ratujących ludzkie życie, często to najsłabsze i najbardziej bezbronne. Walczących (w kilku wypadkach dosłownie!) z niemieckim i sowieckim okupantem. Oddających życie za przekonania religijne i ojczyznę. I może nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że wszystkie były siostrami zakonnymi.

Wojenne siostry Agaty Puścikowskiej kuszą już samą okładką Pawła Panczakiewicza: z mrocznych ruin miasta (prawdopodobnie powstańczej Warszawy) wyłania się jasna, dziewczęca i nieco przestraszona twarz siostry zakonnej. Bardzo prawdziwy obraz. Bo przecież bohaterstwo nie polega na braku uczucia strachu, lecz na jego przezwyciężeniu w imię… no właśnie, czego? Tylko takich wartości, dla których jesteśmy gotowi zarówno żyć, jak umrzeć. Najwyższych.

Dziewiętnaście rozdziałów opisuje losy około 30 sióstr zakonnych z różnych zgromadzeń, zarówno czynnych, jak klauzurowych, wykształconych i prostych, bardzo młodych i mocno dojrzałych (jedna ma 70 lat i z narażeniem życia, w dodatku skutecznie, ukrywa Żydów!), takich, które zginęły śmiercią męczeńską i takich, które przetrwały wojnę, beatyfikowanych i takich, które wydobyła na światło dzienne dopiero autorka książki. Łączy je jedno: miłość do Chrystusa i wielka wrażliwość na ludzką biedę. 

Po co kolejna książka o zakonnicach? Po co kolejna książka o okupacji? Może po to, żebyśmy pomyśleli – ja i Ty – co jest sensem naszego życia. Za co gotowi jesteśmy zapłacić najwyższą cenę. Ile warta jest nasza miłość. No i jeszcze: jakie mamy szczęście, że żyjemy w czasie i miejscu, w którym nie toczy się wojna. Nie lecą nam na głowę bomby. Nie musimy ukrywać ani siebie, ani najbliższych. Nie stoimy przed moralnymi dylematami typu: „wygonić to dziecko za drzwi na pewną śmierć czy narazić własne?”. I Bogu dzięki, bo ostatnie wydarzenia na świecie mocno przypominają, że pokój to nie jest coś, co dostaliśmy raz na zawsze i nam się należy…

Ale ta książka powstała  jeszcze po coś: żeby zobaczyć piękno i różnorodność życia zakonnego, a także to, że siostry zakonne to kobiety z krwi i kości. Z konkretnymi pasjami, marzeniami, talentami i gotowością ocalenia tego, co najcenniejsze: bezwarunkowej miłości. Nawet, gdyby trzeba było zapłacić życiem.

Wojenne siostry, napisane przecież przez dziennikarkę (dodajmy: znakomitą!), czyta się jednym tchem, jak pasjonujące reportaże. Okupacyjna rzeczywistość czytelnika zagarnia, porusza, zmusza do zadawania sobie fundamentalnych pytań o własną wiarę, nadzieję, miłość i odwagę w wybieraniu dobra. Gorąco polecam. Warto się zaprzyjaźnić z Waleczną Adelgundą, Józefką – Szefem Wywiadu, Matyldą - Generałem w Habicie, Iwoną – Siostrą Saperem, Lauretą – Siostrą Ułanem, Damasceną jak Stal, Julią (nie tylko) od Sierot – czyli naszą bł. Julią Rodzińską – oraz wieloma innymi. Okazuje się, że żyjące w odległych czasach siostry są bardzo ludzkie, bliskie, nieidealne - ale wierne powołaniu i wyznawanym wartościom.