fot. Marta Woynarowska

Świątecznie…

WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH

październik powoli zachodzi

złotą łuną

i mgła okrywa całą ziemię

po nikłych schodach

z cmentarnych płomyków

idą do nieba

listopadowi święci

nieogłoszeni

trochę nieudani

robotnicy ostatniej godziny

dziecko sąsiadów co w zeszłym roku

zginęło na przejściu dla pieszych

potyka się o rozwiązaną sznurówkę

ta dziwaczka co dokarmiała

osiedlowe koty

biegną za nią wszystkie

ocierają się o jej dziurawe buty

jeden śpi w jej ramionach jak niemowlę

chuda dozorczyni co miała

męża pijaka

albo syna

różnie mówią

babcia co piekła taką szarlotkę

że w całym domu pachniało

przedwojennym sadem

zanim nadleciały samoloty

i zabiły wszystkie drzewa

kuzynka co nie umiała mówić

śliniła się tylko

i wołali na nią ta głupia

a w jej oczach była cała treść

dziewczyna ze zdjęcia

czarno – biała jeszcze

ta co się uparła

że urodzi

w czasach kiedy

lepiej było umrzeć przy porodzie

niż żyć z nieślubnym dzieckiem

jakby się umarło

ta dziewczynka z podwórka

wieczna ośmiolatka

co się dzieci z niej śmiały

że widzi anioły

a potem anioł przysiadł

na jej szpitalnym łóżku

kiedy było jej coraz mniej

idą po nikłych schodach

z cmentarnych płomyków

śmieją się i śpiewają

jak przedszkolaki maszerujące na piknik

ci co przyszli z wielkiego ucisku

i wypłukali swe szaty

we krwi Baranka

te znoszone ubrania

niekochanych żon

sierot

kalek

źle zarabiających stróżów

idą biali jak śnieg

zamienieni w muzykę

(Kłodzko, 01. 11. 2019)