Niedzielnie…

ZACHEUSZ

Stałem w tłumie.

Daleko, jak najdalej.

Nie chciałem, żeby mnie wzięli

za zwolennika tego cudotwórcy.

I wtedy zwierzchnik celników

wlazł na drzewo.

Starzejący się mężczyzna

w ubraniu najlepszej marki

wdrapuje się na drzewo

jak dziesięcioletni syn dozorcy.

Pomimo hałasu słyszę,

och, jak dobrze słyszę

trzask rozrywanej tuniki.

Drogi materiał wydaje z siebie

skowyt

z powodu ilości złota,

jakim za niego zapłacono.

Złota ze zrabowanych majątków.

Uśmiecham się na myśl o moim przyodziewku.

Czystym. Bez jednej fałdki.

Zacheuszu.

Ocknąłem się.

Cudotwórca wypowiedział imię.

Nie moje imię.

Imię człowieka na drzewie,

który jeszcze nie widział swojego rozdarcia.

Zejdź prędko, albowiem

Muszę się zatrzymać w twoim domu.

Dlaczego właśnie jego imię?

Dlaczego właśnie jego dom?

Jeśli cudotwórca jest Synem Bożym,

to powinien wiedzieć, kim jest ten człowiek na drzewie.

Z ilu zrujnowanych domów wybudował swój dom.

Odszedłem z pośpiechem

niosąc swoje serce

ściśnięte

niespełnioną miłością.

Puste jak wyschnięta studnia.

(Ostrzyca, 21. 07. 2019)